„Słoiki Teresy” czyli o tym, jak Wszechświat daje nam znaki, zanim sami sięgniemy po miotłę.
"Słoiki Teresy"
Miała tego dnia tylko wypielić ogródek. Nic wielkiego.
Parę chwastów, trochę ziemi, zapach zbliżającego się sierpnia. Tyle.
Ale Teresa, jak to Teresa, miała inny plan. „Zostaw te chwasty! Najpierw zajmiesz się spiżarnią. Słoiki. Trzeba to wszystko powyrzucać.” Spojrzałam na nią z niedowierzaniem. „Słoiki?” „Tak, słoiki. Niektóre mają po dziesięć lat.”
No dobrze, może nie dziesięć, ale wystarczająco długo,
żeby stracić smak, sens i cel.
Jak niektóre wspomnienia. Jak niektóre relacje.
Jak niektóre nasze dawne „muszę”, „powinnam”, „będę”.
Stałam więc przy kompostowniku, wyrzucając przeszłość
w szklanych opakowaniach.
Każdy słoik był jak małe wspomnienie. Kompot z porzeczki
– może trochę jak tamta historia, którą noszę w sobie, choć już dawno się przeterminowała.
Ogórki – dobre, ale wtedy. Teraz już tylko zawieszone w czasie.
Kiedyś coś dawały, teraz tylko zajmują miejsce.
Z każdym „plum” do kompostownika czułam, że robi mi się lżej.
Że coś we mnie też się oczyszcza.
Bo widzisz, życie czasem podrzuca Ci słoik, żebyś zajrzała
do środka. Czy to jeszcze ma wartość? Czy tylko udajesz,
że się do czegoś przyda? A może trzymasz, bo „szkoda wyrzucić”? Znasz to?
I wiesz co było najpiękniejsze?
Że ta przeterminowana zawartość – nie poszła na marne.
Trafiła na kompost. A kompost użyźni ogród.
Może nie dziś, nie jutro.
Ale za jakiś czas przyniesie nowe plony.
Bo nawet z tego,
co się skończyło
– może wyrosnąć coś dobrego.
Trzeba tylko pozwolić temu odejść.
Nie wszystko, co kiedyś smakowało, musi być wieczne.
Niektóre słoiki trzeba otworzyć, żeby zrobić miejsce na nowe zbiory.
I wtedy nawet przeszłość zaczyna karmić przyszłość.