„Za dużo miłości” czyli historia psa, któremu nie potrafiłam powiedzieć „dość”
Zoja patrzyła na mnie tymi swoimi oczami – jak dwa guziki przyczepione do serca. Mały pies z wielkim charakterem. Jack Russell Terier. Energiczna , mądra , wymagająca. Ale najczęściej – głodna. Albo tylko tak wyglądała. A ja... ja kochałam ją tak bardzo, że nie umiałam jej odmówić. Każde spojrzenie – nagroda. Każde jęknięcie – porcja. Każde „mamo, daj” – plasterek, chrupka, kawałek mięsa. Trochę surowego, trochę gotowanego, trochę z miski, trochę spod stołu. „Bo przecież ona zasługuje. Bo ją kocham. Bo mnie wzrusza.”
I tak, z tej głupiej miłości, moja Zojka ... zaczęła puchnąć. Najpierw niepostrzeżenie. Potem coraz wyraźniej. Zaczęła sapać idąc po schodach. Przestała wskakiwać bez wysiłku na kanapę. Przestała biegać. Coraz częściej szła za mną jak kuleczka smutku na czterech łapach. A ja nadal karmiłam. Bo przecież głodzić jej nie będę. Bo przecież to „tylko smaczek”.
Aż pewnego dnia usiadłam obok niej na podłodze, pogłaskałam po boku i poczułam… że to już nie jest tylko futerko. To miękkość, która boli. I to jest moje dzieło. I wtedy to do mnie przyszło: że miłość, to nie podawanie wszystkiego, o co ktoś prosi. Że prawdziwa miłość czasem stawia granice. Że czasem musisz powiedzieć „nie”, właśnie dlatego, że kochasz. Więc zaczęłyśmy od nowa. Krok po kroku. Gram po gramie. Ruch, spacer, oddech. Zdrowiej, lżej, lepiej. A ja – uczyłam się odmawiać. Nie sobie. Jej. Z szacunku. Z troski. Z miłości dojrzalszej niż ta, która wszystko daje bez pytania. Bo przecież i w sobie zbyt często „dokarmiałam” smutki – byle czym, byle kiedy, byle było ciepło. A Zoja stała się moim lustrem.
„Miłość, która nie zna granic, potrafi zalać świat. Ale miłość, która zna granice – potrafi świat uratować.”