Bajka o Pudełku
i Człowieku Bez Instrukcji
Dawno, dawno temu, w królestwie pośpiechu i niedopowiedzeń, żył pewien Człowiek, który wręczał innym pudełka.
Nie były to zwykłe pudełka – były one pełne niewidzialnych oczekiwań. Nie mówił, co ma się w nich znaleźć.
Nie opowiadał o marzeniach, które chciałby tam odnaleźć. Nie rysował mapy. Nie zostawiał nawet szeptu.
Po prostu wręczał. Z poważną miną. I słowami: „Zrób to dobrze.”
A więc Ona – z sercem czujnym jak źdźbło trawy w wietrze – wzięła pudełko. I napełniła je najpiękniej, jak umiała.
Włożyła tam światło poranka, dwa pióra od aniołów, kilka słów ułożonych w rytm duszy i oddech lasu zamknięty w słowie „dziękuję”. Zrobiła wszystko po swojemu, bo nie znała niczyich oczekiwań. Nikt jej nie powiedział, co powinno być w środku.
A serce podpowiadało, że prawda – nawet niedoskonała – jest zawsze dobra.
Gdy przyszła pora wręczenia gotowego dzieła, Człowiek spojrzał, przesunął dłonią po wieczku i powiedział chłodno:
– Ale to nie tak miało wyglądać. Ona wtedy po raz pierwszy od bardzo dawna nie spuściła głowy.
Tylko zapytała cicho: – A jak miało? Nie odpowiedział. Bo sam nie wiedział.
Bo łatwiej było mieć pretensje, niż nazwać swoje pragnienia.
Bo chciał cudów, ale nie mówił, jakich. Bo oczekiwał perfekcji, a nie dawał wskazówek.
I wtedy Ona zrozumiała, że to nie jej pudełko było błędne.
To tylko ktoś bał się nazwać swoje marzenia, a potem się zdziwił, że spełniły się nie tak, jak chciał.
Nie pozwól, by ktoś oceniał twoje dzieło, jeśli nie miał odwagi opowiedzieć ci, czym naprawdę dla niego jest.
Bo twoja prawda – nawet jeśli inna – nadal jest darem.