Bajka o Teatrze Bez Próby
W pewnym mieście stał teatr, niepozorny z zewnątrz, ale ludzie wierzyli, że w jego wnętrzu dzieją się rzeczy ważne.
Pewnego dnia dyrektor wyszedł na balkon i donośnym głosem obwieścił: „Spektakl zostaje zawieszony!”.
Publiczność szeptała, że to decyzja odważna, że musi być w niej jakiś plan.
Tymczasem w garderobie nikt o niczym nie wiedział.
Aktorka, która przygotowywała się od miesięcy, nagle poczuła, że światła gasną, choć nikt nie dał jej sygnału.
Kilka dni później znalazła pod swoimi drzwiami kostium. Rzucony byle jak, bez pokrowca, bez słowa wyjaśnienia.
Jakby ktoś chciał zamknąć sprawę, nie patrząc w oczy.
A potem nadszedł list od dyrektora.
Pisał w nim, że przecież mogłaby dalej coś robić, organizować, wychodzić do ludzi… tylko, że „zniknęła”.
Jakby to jej milczenie było powodem, że teatr przestał grać.
Kiedy ludzie o tym usłyszeli, zaczęli rozumieć, że to nie aktorka porzuciła scenę. To scena została jej zabrana.
Bo tam, gdzie dyrektor ogłasza decyzje na placu, a nie w garderobie, nie ma współpracy.
Tam jest tylko teatr pozorów.
I tak teatr, który mógł być domem sztuki, stał się lekcją o tym,
że bez próby, rozmowy i prawdziwego spotkania
— nie powstaje żadne przedstawienie.