Bajka o Trzech Ciszach
Dawno, dawno temu, w dolinie otoczonej górami, mieszkała dziewczyna,
która pewnego dnia odkryła, że świat wokół niej nagle ucichł.
Pierwsza cisza była lekka jak piórko. Pojawiła się, gdy przestała odpowiadać na to, co ją męczyło.
Nie kłóciła się, nie tłumaczyła, nie podtrzymywała tego, co nie było jej już potrzebne.
Po prostu pozwoliła, by pewne głosy zgasły same. To była cisza kończąca.
Zamykająca drzwi, za którymi nic dobrego już na nią nie czekało.
Druga cisza była cięższa, głęboka jak studnia.
W niej siedziała naprzeciw kogoś, kto milczał równie uparcie jak ona.
W tej ciszy nie było decyzji – była próba, czekanie, napięcie, aż ktoś odważy się zrobić krok.
To była cisza sprawdzająca. Jakby życie pytało: „Czy naprawdę tego chcesz?
Czy potrafisz poczekać, aż drugi człowiek dojrzeje do swojego ruchu?”
Trzecia cisza była najbardziej tajemnicza.
To cisza wewnętrzna – taka, która wcale nie bolała, ale raczej otulała jak kokon.
W niej nie rodziły się słowa ani pomysły.
W tej ciszy świat nie dawał odpowiedzi, bo chciał, aby dziewczyna odpoczęła i zebrała siły.
To była cisza kiełkująca. Nic nie widać, ale w ziemi dojrzewa ziarno, które pewnego dnia przebije skorupę.
Dziewczyna długo nie rozumiała, po co trzy cisze przyszły naraz.
Ale pewnego wieczoru spojrzała na góry i zrozumiała:
Pierwsza cisza uczy ją zamykać to, co skończone.
Druga cisza uczy ją cierpliwości wobec innych.
Trzecia cisza uczy ją zaufania wobec samej siebie i życia.
I nagle zobaczyła, że cisza nie jest pustką. Cisza jest drogą.