Domy, które tęskniły do siebie
On miał dom utkany z ciszy. Z miękkiego światła poranka i śladów, które zostawia filiżanka na stole, gdy nikt jej nie podnosi. Lubił powtarzalność. Bezpieczną samotność. Dni zszyte z drewna, zapachu herbaty i rzeczy, które znał na pamięć. Nie mówił tego głośno, ale czasem zostawiał miejsce dla niej. Drugi kubek. Drugi ręcznik. Drugą stronę łóżka, której nie ruszał. Jakby jego ciało pamiętało więcej niż umysł chciał przyznać.
A ona? Ona miała dom pełen światła. Przestrzeń, w której można było oddychać bez udawania. Werandę z ziołami, ciszę wypełnioną obecnością. Jej dom był pełen czekania, które nie było smutne, tylko… prawdziwe. Jak otwarte okno – nie dlatego, że ktoś wyjdzie, ale dlatego, że ktoś kiedyś zechce wejść. Czuła jego cień. W snach. W herbacie. W cichym zapachu męskiej koszuli, której nigdy nie miała, a jednak znała. Znała go z tego, czego nie powiedział.
On miał ogród, w którym sadził rzeczy, nie wiedząc, że ich korzenie rosną w jej imieniu.
Ona pisała słowa, które pachniały jego milczeniem.
Nie spotykali się często. Nie dzwonili do siebie co rano. Ale ich przestrzenie… ich przestrzenie już się znały.
Jakby domy ich dusz kłaniały się sobie o świcie, nieśmiało, jak dzieci na pierwszym przedstawieniu.
Jeszcze nie otworzyli drzwi. Jeszcze nie wypowiedzieli wszystkiego. Ale okna były otwarte.
A wiatr niósł zapach czegoś więcej niż wspomnienia.
Bo są domy, które się czują, zanim się spotkają. I są serca, które znają się po cichu, zanim powiedzą: chodź, usiądź przy mnie.
A może… to wcale nie oni mieli zrobić pierwszy krok? Może ich domy już dawno zaczęły iść ku sobie, deska po desce, promień po promieniu, aż pewnego dnia ścieżka między nimi po prostu już będzie. Bez mapy. Bez planu.
Zrobiona z tęsknoty, która nie chciała się poddać. I z miłości, która nie potrzebuje hałasu, żeby być prawdziwa.