Kobieta, która
wybrała siebie
W każdej rodzinie są historie, które się powtarzają.
Kręcą się jak wiatrak – raz szybciej, raz wolniej,
ale zawsze po tym samym torze.
Tak było i tutaj.
Trzy kobiety, trzy pokolenia, trzy małżeństwa.
I jedno pytanie, które przez lata nie znalazło odpowiedzi:
„Czy można żyć razem, a jednak osobno?”
Babka była tą, która znała odpowiedź,
ale nigdy nie wypowiedziała jej na głos.
Żyła z mężczyzną, który kochał inną.
Kiedyś, przed nią.
I choć ich małżeństwo trwało całe dekady
coś w niej nieustannie było niedopowiedziane.
W cieniu tamtej – nienazwanej, nieobecnej, a jednak obecnej – kobiety.
Matka była tą, która uciekła.
Wyszła za mąż z przymusu, z rozsądku, z lęku.
Bo tak trzeba było. Bo tak wypadało.
Potem przyszły na świat kolejne dzieci.
I pojawiły się kolejne rozczarowanie.
Gdy uciekała z domu męża tyrana,
trafiła w objęciach innego mężczyzny
– nie z wielkiej miłości, ale z potrzeby przetrwania.
Została z nim do końca. Bo tam czuła się bezpieczna.
Córka… Córka miała szansę powielić ten schemat.
I przez długi czas właśnie to robiła.
Związek oparty na rozsądku, stabilizacji, kredycie hipotecznym.
Spokój zamiast bliskości. Cisza zamiast czułości.
Ale pewnego dnia poczuła, że chce inaczej.
Nie odeszła do innego mężczyzny.
Odeszła do siebie.
I wtedy stało się coś niezwykłego.
Gdy zamknęła drzwi za przeszłością,
poczuła, że za jej plecami rozlega się cichy szelest.
To kobiety z jej rodu – babka, matka, ciotki i te,
których imion nikt już nie pamiętał – biły jej brawo.
Ich dusze znały ten wybór.
Wiedziały, że on uzdrawia więcej niż jedno życie.
Nie zawsze zmieniamy świat wielkimi rewolucjami.
Czasem wystarczy, że nie powielimy tego, co bolało pokolenia przed nami.
Czasem wystarczy, że wybierzemy siebie.