Korzenie i dłonie
Kiedy klękam w ogrodzie i wyrywam chwasty, kiedy dotykam koperku, ogórków, rzodkiewki – czuję, że nie jestem w tym sama.
Za moimi plecami stoją pokolenia kobiet z mojego rodu. Ich dłonie też znały zapach ziemi.
Znały smak marchewki wyciągniętej prosto z grządki, znały ciężar kosza pełnego ziemniaków i selera,
który miał nakarmić rodzinę. One pracowały, by przeżyć.
Ich dłonie były spracowane, spękane, a jednak nie ustawały w tej codziennej trosce.
Ich wysiłek sprawił, że ja dziś mogę istnieć – że mam swoje miejsce w tym rodzie, swoją przestrzeń.
Ja już nie muszę plewić, żeby nakarmić głodne dzieci. Nie muszę orać ziemi, żeby zapewnić byt.
A jednak schylam kark i wkładam dłonie w glebę – nie z konieczności, lecz z wdzięczności.
Dla mnie to nie walka o przetrwanie, ale spotkanie.
Z Matką Ziemią, z ciszą, z oddechem, z kobietami mojego rodu, które mnie prowadzą.
I kiedy podnoszę wzrok znad grządki, widzę, że ta ziemia karmi mnie nie tylko plonami.
Karmi mnie spokojem. Karmi mnie poczuciem ciągłości.
Karmi mnie świadomością, że jestem częścią większej opowieści, która trwa, choć zmieniają się czasy i potrzeby.
To już nie jest tylko ogród. To jest most między tymi, które były, a mną – i tymi, które przyjdą po mnie.