Król Bez Lustra
W pewnym królestwie, gdzie zegary chodziły szybciej niż ludzie,
rządził Król Bez Lustra.
Nie miał w pałacu ani jednego zwierciadła
– nie dlatego, że ich nie lubił.
Po prostu bał się w nie spojrzeć.
Bał się, że zobaczy coś,
czego nie potrafiłby już zignorować: siebie.
Król miał wiele: zamek, komnaty, ludzi na skinienie.
Miał też całe szeregi oddanych rzemieślników, doradców i służby.
Ale im więcej oni dawali, tym on pragnął jeszcze więcej i więcej.
– To za mało. Możecie lepiej. Możecie szybciej. – mówił.
I choć bali się go zawieść, bali się też przy nim być.
Pewnego dnia do zamku przyszedł stary snycerz.
Miał przy sobie tylko jedną rzecz: zwierciadło w ramie z drzewa cisowego.
– To dla ciebie, królu. Nie pokazuje twarzy, lecz duszę – powiedział i zniknął.
Król schował lustro głęboko do skrzyni w komnacie na wieży,
jakby bał się, że jeśli spojrzy w to zwierciadło, to ono go pochłonie.
Ale w nocy śnił sny – o oczach ludzi, którzy kiedyś patrzyli na niego z podziwem,
a teraz spuszczali wzrok. Śnił o ciszy na korytarzach. O pustych salach narad.
Aż pewnego dnia sen stał się rzeczywistością, a Król został sam.
Nie z powodu przewrotu. Po prostu ludzie przestali przychodzić.
Odeszli – po cichu, bez słowa.
Tak jak odchodzi się od kogoś, kto nie widzi, kto nie słyszy,
kto nigdy nie mówi: „dziękuję”.
Król w końcu odnalazł lustro.
I naprawdę w nie spojrzał.
Nie zobaczył korony.
Zobaczył chłopca, który kiedyś pragnął tylko być widziany.
Który zbudował mur z wymagań, bo nikt nie nauczył go, jak dawać miłość.
Łzy spadły na cisową ramę.
I wtedy zrozumiał.
Że ci, których miał za służących, byli jego lustrem.
I że zgubił ich – zanim odnalazł siebie.
Od tego dnia nie był już królem.
Był człowiekiem, który nauczył się patrzeć.
I gdy spotkał nowych poddanych – tym razem zaczął od słowa:
– Widzę cię. Dziękuję, że jesteś.
I to zmieniło wszystko.