Moje kolory mają prawo istnieć.
Nie muszą być idealne,
by były prawdziwe.
Na zajęciach z artoterapii dostaliśmy zadanie, by zagłębić się w technikę malarstwa akrylowego.
Nie było płótna ani wielkich wizji – po prostu farby, pędzle i przestrzeń, żeby coś stworzyć.
Nie chciałam malować. W głowie miałam myśl: „przecież nie umiem, nie mam talentu, nie wyjdzie mi nic sensownego”.
A jednak ręka sama poszła.
Najpierw pojawiło się żółte kółko – jak małe słońce w centrum.
Potem różowe płatki – delikatne, czułe, jakby chciały otulić to światło.
Później dorysowałam kręgi – każdy w innym kolorze: błękitny, fioletowo-granatowy, zielony, czerwony i kolejne odcienie różu. Między nimi wyrastały zielone liście – jak życie, które zawsze znajduje miejsce, by wyrosnąć.
Kiedy spojrzałam na prace innych, moja wydała mi się… infantylna.
Jakby rysowała ją pięcioletnia dziewczynka.
I w tamtym momencie zrobiłam coś bardzo symbolicznego: wzięłam mokrą chusteczkę i wszystko starłam.
Została jedna ciapkowata plama – kolorowy chaos bez kształtu.
Dziś wiem, że właśnie to było najważniejszą lekcją.
Bo w tej mandali wyłożyłam na stół mapę swojej duszy:
– żółty środek – moje wewnętrzne słońce, źródło radości,
– różowe płatki – serce i wrażliwość,
– czerwień – moje korzenie, siła i prawo do gniewu,
– błękit – prawda i głos,
– zieleń – uzdrowienie, natura, równowaga,
– fiolet – intuicja i cisza, w której słyszę Wszechświat.
A ja to wszystko starłam.
Tak jak tyle razy w życiu starłam swoją prawdę, bo bałam się, że nie pasuję do innych.
Tak jak gaszono we mnie tę pięcioletnią dziewczynkę, a ja sama nauczyłam się ją wycierać.
Teraz wiem, że już nigdy nie chcę tego robić.
Moja wewnętrzna dziewczynka może malować, może robić ciapki, może wybierać czerwienie i róże, nawet jeśli nie są „moje kolory”.
Bo właśnie w tej prostocie i szczerości jest prawda, której nie wolno mi już wymazywać.