SANKOFA
„Wróć i weź to, co zostawiłaś.”
Była kobietą przyszłości. Zawsze biegła do przodu.
Kolejne cele, kolejne pomysły, kolejne projekty.
Zawsze „dalej”, zawsze „więcej”, zawsze „następny rozdział”.
Ale im bardziej pędziła, tym bardziej czuła, że coś ją gubi.
Jakby pod stopami zgrzytały kamienie, których nie widziała.
Jakby serce zostało gdzieś daleko z tyłu i ledwo nadążało za ciałem.
Pewnego dnia, podczas samotnej wyprawy w góry, spotkała starszą kobietę.
Miała siwe włosy splecione w warkocz, a jej dłonie pachniały tymiankiem i ziemią.
Siedziała pod drzewem i szeptała coś do ognia.
Kiedy kobieta zapytała, co robi, staruszka odpowiedziała:
– Czekam na ciebie. I na twoje zagubione części.
A potem dodała: – Znasz słowo Sankofa?
Kobieta pokręciła głową.
– To słowo z języka Akan.
Oznacza: wróć i weź to, co zostawiłaś.
Nie po to, by tam zamieszkać. Ale po to, by być całością.
Żeby niosąc siebie dalej – nie zostawiać po kątach ważnych części swojej duszy.
Tego dnia coś się w niej otworzyło.
Wróciła do miejsc, które omijała.
Siadła przy starym grobie, od którego zawsze uciekała.
Otworzyła listy, które miała wyrzucić.
Rozmawiała z ludźmi, z którymi zerwała kontakt w milczeniu.
Ujrzała siebie jako dziewczynkę, którą kiedyś porzuciła dla przetrwania.
I powiedziała do niej:
– Przepraszam, że cię zostawiłam. Chodź. Już czas.
Od tamtej pory, gdy szła dalej – czuła się lżejsza.
Nie dlatego, że nic nie bolało.
Ale dlatego, że niczego już nie musiała udawać.
Była cała.
I kiedy ktoś pytał ją, jak to zrobiła
– odpowiadała tylko jednym słowem: Sankofa.