Wolisz mieć ostatnie słowo
czy spokój?
To pytanie, które warto zadawać sobie częściej, niż nam się wydaje. Bo w świecie, w którym każdy chce być wysłuchany, zrozumiany, mieć rację i wygrać dyskusję, coraz mniej jest przestrzeni na ciszę, która naprawdę leczy.
Czasem wchodzimy w spór tylko po to, żeby udowodnić coś drugiemu człowiekowi.
Że wiemy lepiej. Że nasze argumenty są mocniejsze. Że mamy rację.
Ale im bardziej próbujemy postawić na swoim, tym częściej wcale nie zbliżamy się do porozumienia
– tylko oddalamy się od drugiego człowieka. I od siebie też.
Bo w tym uporze, w tej potrzebie „wygrania” rozmowy – tracimy coś najcenniejszego: spokój.
Nie każda dyskusja jest warta przedłużania. Nie każdą trzeba wygrać. Nie każdemu trzeba coś udowadniać.
Stara sentencja mówi: „Mowa jest srebrem, a milczenie złotem.”
I nie chodzi tu o ucieczkę od rozmowy – ale o wybór:
Czy chcę mieć rację… czy relację?
Czy chcę być słyszany… czy słuchający?
Czy chcę dominować… czy zrozumieć i być zrozumianym?
Prawdziwa siła nie zawsze tkwi w słowach.
Czasem największym dowodem dojrzałości jest to, że potrafisz odpuścić.
Uśmiechnąć się i powiedzieć: „Nie muszę niczego udowadniać. Mój spokój jest ważniejszy niż cudze zdanie o mnie.”
Następnym razem, gdy poczujesz w sobie tę znajomą potrzebę wypowiedzenia ostatniego zdania
– zatrzymaj się. Zadaj sobie pytanie: czy to naprawdę zmierza w stronę zrozumienia, czy już tylko w stronę ego?
I jeśli odpowiedź brzmi „nie warto” – pozwól ciszy być Twoją odpowiedzią.